Η έννοια της Πνευματικής καθοδήγησης

Η εξομολόγηση είναι θεοπαράδοτη εντολή και αποτελεί ένα των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Η εξομολόγηση δεν είναι μία τυπική, από συνήθεια «για το καλό» και λόγω των επικείμενων εορτών, βεβιασμένη και πρόχειρη πράξη από ένα και μόνο καθήκον ή υποχρέωση και προς ψυχολογική εκτόνωση. Η εξομολόγηση θα πρέπει νάναι συνδυασμένη πάντοτε με τη μετάνοια. Μας έλεγε Αγιορείτης Γέροντας: Πολλοί εξομολογούνται, λίγοι μετανοούν! (Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)

Ο εξομολογούμενος εξομολογείται ειλικρινά και ταπεινά ενώπιον του εξομολόγου, ως εν προσώπω του Χριστού.  Μπορούμε να προστρέξουμε σε αυτόν που αληθινά μας αναπαύει. Δεν είναι σοβαρή όμως η συνεχής αλλαγή εξομολόγου. Δεν φανερώνει κάτι τέτοιο πνευματική ωριμότητα. 

Στην ορθόδοξη εξομολογητική δεν υπάρχουν βέβαια γενικές συνταγές, γιατί η πνευματική καθοδήγηση της κάθε μοναδικής ψυχής γίνεται εξατομικευμένα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ανεπανάληπτος, με ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση, άλλο χαρακτήρα, διάφορες δυνάμεις και δυνατότητες, όρια, εφέσεις, αντοχές, γνώσεις, ανάγκες και διαθέσεις. Ο εξομολόγος με τη Χάρη του Θεού και τη θεία φώτιση θα πρέπει να διακρίνει όλ' αυτά, ώστε ν' αποφασίσει τί καλύτερα θα πρέπει να χρησιμοποιήσει για να βοηθήσει τον εξομολογούμενο.

Η λειτουργική ζωή της εκκλησίας 

H Εκκλησία επιτελεί το σωστικό της έργο όχι με εκείνα που συνήθως πράττει, ούτε με εκείνα που λέγει, αλλά κυρίως με αυτό που είναι. Αυτό το «είναι», με άλλα λόγια αυτή η ταυτότητα και αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας, την οποία πιστεύουμε ότι διασώζει αυθεντικότερα η Ορθόδοξη παράδοση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το όραμα ενός καινούργιου κόσμου διαφορετικού από το φθαρτό και συμβατικό στον οποίο ζούμε, το όραμα δηλαδή της προσδοκώμενης Βασιλείας του Θεού. Το όραμα αυτό πέρα από υπερβατική και προσδοκώμενη στα έσχατα πραγματικότητα αποτελεί εν ταυτώ και χειροπιαστή εναλλακτική πρόταση ζωής, υπέρβαση της καθημερινότητας και της φθαρτότητας, τις οποίες εκφράζει η συμβατική ζωή.

Αυτή την εναλλακτική πρόταση ζωής, η Εκκλησία την εκφράζει αυθεντικά στην (ευχαριστιακή κυρίως) λειτουργία της, στην οποία ο πιστός βιώνει ως πρόγευση και προληπτική φανέρωση το μεγαλείο της Βασιλείας του Θεού, καλούμενος ταυτόχρονα κατά τη Μετα-λειτουργία,  τη λειτουργία δηλαδή μετά τη (θεία) λειτουργία, να τη μεταλαμπαδεύει προς τα έξω, να την καταθέτει με άλλα λόγια ως ζωντανή «μαρτυρία» στον κόσμο. Εκκλησία χωρίς αυτή την ιερή «αποστολή» της απλούστατα δεν είναι Εκκλησία. Όσο κι αν σε πολλούς φαίνεται παράδοξο, η Εκκλησία δεν υπάρχει για τον εαυτό της, αλλά για τον κόσμο.

Ποιός είναι ο πλησίον

Ο λόγος για την Ενορία φαίνεται να πυκνώνει όλο και περισσότερο. Σε άρθρα και μελέτες, σε ιερατικές συνάξεις και σεμινάρια, σε συζητήσεις Κληρικών ή Θεολόγων, το αίτημα για την αναβίωση του ενοριακού τρόπου συνυπάρξεως γίνεται επιτακτικό. Και τούτο, διότι αυτός είναι ο αυθεντικός τρόπος υπάρξεως του Εκκλησιαστικού Σώματος, κάτι που σώζεται, παρά τις μεταλλαγές και αλλοιώσεις των καιρών, στο κοινοβιακό μοναστήρι. Το ορθόδοξο - ρωμαίικο μοναστήρι, που σώζει το κοινοτικό πρότυπο του ρωμαίικου - ελληνορθόδοξου πολιτισμού, είναι το πρότυπο της "κοσμικής" ενορίας.
Ο ιερός Χρυσόστομος, ο μέγας Πατέρας της Ρωμηοσύνης, ερμηνεύοντας τον βίο των χριστιανών των Ιεροσολύμων μετά την Πεντηκοστή, δεν διστάζει να συνδέσει άμεσα τα Μοναστήρια με τη χριστιανική κοινωνία των Πράξεων (4, 32 κ.ε.): "Ούτως οι εν τοις μοναστηρίοις ζώσι νυν (στα τέλη του 4ου αιώνα), ώσπερ οι πιστοί" (εννοεί, των Ιεροσολύμων. 11η Ομιλία στις Πράξεις, κεφ. 3, PG. 60, 98). Ενορία και Κοινότητα, ως τους τελευταίους αιώνες, ταυτίζονταν οριακά και αλληλοπεριχωρούνταν.
Γι' αυτό και σήμερα, στην Pax Romana της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξεως πραγμάτων, τα πιστά μέλη του εκκλησιαστικού σώματος επανανακαλύπτουν την Ενορία. π. Γεώργιος Μεταλληνός (+)